Zulu

De 2e avond in St.Lucia hebben we bij een pizzeria gegeten. Het is erg druk in St.Lucia, dus Mark en Anouk hadden gelukkig voor ons gereserveerd, anders heb je hier niet snel een plekje voor 7 man. De volgende dag na het ontbijt vertrekken we met een gids in een auto naar een Zulu-village, vlakbij de lodge. De Zulu’s leefden vroeger in de bossen verder weg en kregen op een gegeven moment land van de overheid om zich te vestigen. De Koning van de Zulu’s leeft nog steeds in de bossen. Het is mooi om te gast te zijn in het gebied waar de Zulu’s leven, maar wat een armoede. Er zijn alleen maar zandwegen en de huisjes zijn meestal niet heel veel meer dan wat platen. Al snel komen de kinderen naar ons toegerend en lopen soms stukjes aan de hand met ons mee. Zo schattig; je zou ze het liefst zo oppakken en mee nemen. In de Zulu-village worden soms huizen van stenen gebouwd en dat is het werk van de overheid. Er is een school, maar wij zijn er op zaterdag we kunnen de school niet in gebruik zien. Als eerste komen we bij een omrand plekje waar een familie woont. Er is een keuken onder een afdakje, en die gebruiken ze als het niet te hard regent. Als het wel plenst, dan kookt de familie binnen in hun hut, maar dat is erg benauwd. Naast de keuken is een heel klein hutje met een hele lage deur. Daarbinnen hangen attributen voor het ritueel dat de Zulu’s doen als een meisje 21 jaar is geworden. Zij krijgt een soort vel om zich heen en er wordt gedanst. Als het vel van het meisje afvalt, heeft zij gelogen tegen haar ouders dat zij nog maagd is. Als het meisje had gelogen en geen maagd meer bleek te zijn, werd ze uit de familie verstoten. Belangrijk dus om de waarheid te vertellen. Daarna mogen we te gast zijn bij het hoofd van de familie; een vrouw die van alles maakt. Zo maakt zij placemats van grasstengeltjes waar zij plastic omheen heeft gedraaid. Alle kinderen moeten dit plastic verzamelen, maar daar ligt genoeg van in het dorp want aan vuilnis ophalen doen ze niet. Onze gids doet voor hoe de vrouw de placemats maakt en dan zijn wij aan de beurt. Het is niet zo heel moeilijk; je moet het rietje boven de andere leggen en maakt ze vast door middel van klosjes garen (soort van) kruislings eroverheen te halen. We lopen verder het dorp in en al snel hebben we een sliert kindjes achter ons aan. Er is in het dorp een soort ziekenhuis waar de mensen gratis naar toe mogen. Er is geen arts, alleen verpleegsters. Het ziekenhuis is eigendom van de overheid. De volgende stop is bij de hut van een kruidenvrouw, alhoewel deze er helaas niet is. De Zulu’s geloven echt in zo’n kruidenvrouw en haar krachten. Ze geloven dat je vanaf je geboorte al die krachten in je hebt. Mensen die dromen hebben die later uitkomen, kan het goed zijn dat je diezelfde krachten hebt als de kruidenvrouw. Zij kan dan in een soort ritueel bekijken of je inderdaad die krachten hebt, en zo ja dan kun je een opleiding volgen tot volleerd kruidenvrouw. Na een dansceremonie ben je klaar om aan het werk te gaan als professioneel kruidenvrouw. We mogen wel even de hut zien van de kruidenvrouw en het staat vol met potjes en pannetjes en uiteraard kruiden. Daarna volgt de weg richting de kerk die in volle gang is. We horen de mensen al van ver zingen. Daar aangekomen moeten we de schoenen uit doen. De mannen en de vrouwen zitten apart van elkaar en hebben zelfs verschillende ingangen. We mogen als vrouwen niet in onze broek de kerk betreden en krijgen een kleed om dit te bedekken. De mannen worden bij het opperhoofd geroepen en mogen daar zitten. Alle mensen zitten op de grond op een kleedje; niks geen banken ofzo. Het opperhoofd heet ons heel erg welkom en vraagt waar wij vandaan komen. Hij vertaalt het naar de aanwezigen en worden keihard uitgelachen. De Nederlanders hebben namelijk het land ingepikt, maar toch geloven zij dat wij in vrede komen. We worden in ieder geval gezegend en niet de kerk uitgezet of erger😊 De mannen moeten na een gebed ‘amen’ zeggen, maar uiteraard gaat dat niet zo melodieus als de Zulu’s dat doen, dus ook dat heeft een lachsalvo door de hele kerk teweeg. Het opperhoofd vraagt ook waarom wij in Zuid-Afrika zijn, en vertaalt dit aan de Zulu’s dat wij ons 25-jarig huwelijk vieren. Ook dat geeft beroering in de kerk. Erg leuk. Maar al met al vinden ze het prima dat wij hun kerk bezoeken, maar ze hebben nog wat geld nodig om een grotere kerk te bouwen. Met andere woorden: of we even de portemonnee willen trekken en willen dokken. Er wordt van alles gesproken door verschillende mannen, die waarschijnlijk een hogere rang hebben en dan mogen de mannen en een groep vrouwen de kerk verlaten. Een andere groep vrouwen blijft zitten en als de kerk leeg is, wordt er nog een keer gesproken, gebeden en gezonden door deze groep. Het blijkt dat de Zulu’s geloven dat de kracht van deze vrouwen sterker is. Dit zijn de getrouwde vrouwen die al kinderen hebben. De vrouwen die die status nog niet hebben, zitten in de groep die al eerder de kerk heeft verlaten. Zij moeten hun gezicht geheel bedekken tijdens de kerkdienst. Onder de indruk lopen we de kerk weer uit. De mensen maken er direct een gezelligheid van, want ze zitten in groepjes rondom de kerk en halen drank en eten tevoorschijn. Zij zullen hier dus blijkbaar nog wel even blijven zitten. Wij gaan echter weer verder naar de plek waar gedanst zal worden. In een kring mogen we op houtblokken plaatsnemen, en we zien de mannen zich al klaarmaken voor de dans. Ze komen al zingend en met een grote trommel aangelopen en beginnen aan hun voorstelling. Het klinkt niet eens slecht. Soms dansen ze tegelijk, soms doen ze een solo. En dan worden onze mannen uit de kring gehaald en mogen zij meedoen. Hilarisch om te zien hoe zij proberen net zo ritmisch en lenig te zijn als hun Zulu-mededansers. Maar die gooien hun benen hoog richting hun gezicht, en dat is voor onze mannen wat lastiger. En dan moeten ze ook nog één voor één improviseren terwijl de trommel klinkt en de mannen zingen. Maar ze doen het hartstikke goed. Uiteraard gaat de mand rond waar we onze dankbaarheid, ingedrukt in geld, mogen blijken. Dan is het weer tijd om de Zulu-village te verlaten en we worden, onder de indruk van wat we allemaal hebben gezien, na enige tijd weer afgezet bij de lodge. Daar zeggen we onze hartelijke gastvrouw- en heer gedag en gaan op weg naar Zumhlanga, de volgende lodge. Dat is een rit van ongeveer 2,5 uur en daar worden we hartelijk ontvangen door de eigenaresse. Het is weer een hele sfeervolle, gezellige lodge waar we 1 nacht zullen verblijven. Het diner is in Zumhlanga en we besluiten erheen te gaan met de ubertaxi. Het is op zaterdagavond erg druk in de stad en parkeerplaatsen zijn dan lastig te vinden. We bestellen een grote ubertaxi, en tuurlijk kunnen we er met z’n zevenen in. Dat betekent echter wel dat er 4 mensen op de achterbank zitten en dat houdt in de praktijk in dat je op elkaars lip zit en soms niet eens de bank raakt met je achterwerk. Het is een ritje van nog geen 10 minuten dus gelukkig duurt de ellende niet zo lang. We besluiten te dineren in een steakhouse, met grote televisies en heel veel mensen en heel veel herrie. Oren afsluiten dus van de herrie, maar het eten is erg goed dus dat vergoedt veel. De terugweg is ook weer met een ubertaxi, maar gelukkig zitten we nu met 3 op een bank, dus is het iets geriefelijker. Morgen, na het ontbijt vertrekken we voor ons avontuur in Lesotho. Dat is een apart land, helemaal omringd door Zuid-Afrika, dus ook hier zullen we de grens moeten passeren. Benieuwd hoe dat zal zijn. Tot later!